Iets nieuws verzinnen is zo makkelijk nog niet. Waarschijnlijk heb je dat zelf ook wel eens gehad: je hebt een geweldig idee, maar zodra je het googelt zie je dat het al eens gedaan is. In de wetenschap is dat niet anders. De oplossing hiervoor is om eerst goed uit te zoeken wat anderen al hebben gedaan, en driedubbel te controleren of wat je zelf bedenkt echt nieuw is. Zo kwamen we uiteindelijk bij ons idee: nanodeeltjes die tumoren bestrijden.  

Nanodeeltjes zelf bestaan al, maar ons onderzoek is toch innovatief. Fotothermische therapie (tumoren doden met lasers) op zichzelf is heel nieuw. Daarnaast is onze methode om nanodeeltjes te maken compleet anders dan bestaande technieken. In deze blog vertel ik je wat ons project uniek maakt.

Voor onze fotothermische therapie gebruiken we dus lasers en nanodeeltjes. Op dit moment loopt er klinisch onderzoek naar zo’n behandeling. Dat houdt in dat artsen de therapie testen bij proefpersonen, maar dat de behandeling nog niet op de markt is. Het bedrijf Nanospectra voert de testen uit met een zogenaamde AuroLase®-therapie. De nanodeeltjes die zij hierbij gebruiken zijn anders dan die van ons: ze zijn twee tot drie keer groter en de deeltjes zijn holle, gouden bolletjes. Daarnaast focust Nanospectra zich vooral op prostaatkanker.

Ons doel is om nanodeeltjes te maken van goud en zilver. De eigenschappen van een nanodeeltjes staan niet vast, maar zijn afhankelijk van de grootte, vorm en het materiaal waaruit je ze maakt. Zie het als een soort legobouwwerk. Door verschillende steentjes in elkaar te klikken, ontstaat een heel ander resultaat. De ‘legovormen’ die wij maken, onze nanodeeltjes, zijn stekelige bolletjes tussen de 50 en 100 nm groot. We hebben dit gekozen, omdat deze kenmerken de nanodeeltjes optimaal maken voor fotothermische therapie.

Daarnaast concentreren we ons vooral op een toepassing bij hoofd- en halskanker. Huidige therapieën vertonen vaak zware bijwerkingen, zoals verlies van spraak. De therapie pakt vaak niet alleen de tumor aan, maar schaadt ook het gezonde weefsel. Er is daarom een noodzaak voor een behandeling die specifiek de tumor aanpakt, en zorgt voor minder bijwerkingen.

Er is ook klinisch onderzoek gedaan naar de AuroLase®-therapie bij hoofd- en halskanker, maar dit onderzoek is gestopt vanwege grote bijwerkingen. Omdat een betere therapie juist voor deze groep veel verschil kan maken, willen we andere nanodeeltjes voor de therapie produceren. De eigenschappen van onze nanodeeltjes zijn heel anders dan de gouden bolletjes, daarom veronderstellen we dat ze een effectievere therapie geven zonder bijwerkingen. 

Wat ons project verder innovatief maakt, is de methode die we hebben ontwikkeld om de nanodeeltjes te maken. We hebben met literatuuronderzoek ons ‘legohuisje’ ontworpen, maar de tweede stap is om het ook echt te maken. Helaas gaat dat niet zo makkelijk als bij lego. Zoals ik al schreef in mijn vorige blog, is het veel uitproberen en testen, maar inmiddels hebben we een methode gevonden waarvan we denken dat deze de juiste soort deeltjes genereert.

Helemaal zeker kunnen we dat nog niet zeggen, daar zijn meer testen voor nodig. Maar ja, als je voor het eerst iets bouwt, doe je dat bij lego ook niet meteen op de beste manier. Je blijft oefenen om de beste manier te ontdekken. Zo ook bij ons, we proberen onze methode telkens breder uit: ‘Oefening baart kunst.’