Van veertien samengeraapte studenten naar een team
Blogger: Thomas Westerhuis
De rit zit er bijna op. Terwijl deze blog geplaatst wordt op de website, ben ik samen met mijn team in Parijs om onze resultaten te presenteren op een grote conferentie met meer dan 75 duizend aanwezigen.
Hier zullen niet alleen wij, maar ook alle andere 403 teams elkaar laten zien wat we hebben gedaan. Welke problemen we tegenkwamen. Hoe – een frustratie bekend bij iedere bioloog – het ons uiteindelijk gelukt is om toch wel te klonen. En bovenal, delen we wat we hebben geleerd. In essentie hebben we vanuit een 14-koppig groepsproject binnen acht maanden een klein bedrijfje uit de grond gestampt. Een uitdaging waar geen van ons zich van tevoren kon voorstellen wat daar allemaal bij komt kijken.
Zelfstandig problemen oplossen
In eerste instantie trok dit mij ook om aan iGEM mee te doen. We mogen zelf een onderwerp kiezen en moeten alles zelf verzinnen. We krijgen geen voorgekauwd protocol, dat maken wij zelf. Eerst gaan we drie keer de mist in voordat we eindelijk – helemaal zelf – erachter komen hoe het wel moet. Zo hadden wij bij dat klonen heel lang het probleem dat ons DNA zichzelf verkeerd husselde, oftewel recombineerde. Klonen was de eerste stap om het biologische deel van onze biosensor te maken, en dat lukte steeds niet. We kozen zorgvuldig de juiste genen en andere onderdelen. Daarna wilden we al die stukjes DNA op de juiste manier aan elkaar te plakken en goed in de cel brengen. Alleen dan kunnen we testen of ons DNA-ontwerp werkt. Uiteindelijk wisten we het op te lossen. Ons DNA, die uit A’tjes, C’tjes, T’tjes en G’tjes bestaat, had te veel overlap in die lettercodes. Toen we daar achter kwamen, konden we opnieuw naar de tekentafel en hebben wij ons ontwerp aangepast.
Op biotechnologie.nl bloggen drie Nederlandse teams over hun deelname aan de iGEM competitie van 2023. Lees meer over iGEM.
Nuttig voor de samenleving
Ook denken we voor het eerst echt na over de impact: hoe kunnen we de maatschappij helpen met ons project? Zien chirurgen die biofilm ook als een groot probleem? Zou een patiënt wel een sensor willen dragen? Het was erg leuk om in gesprek te gaan met de patiënt om erachter te komen wat de dagelijkse praktijk van een kunstgewricht is. Toen leerden we over de fysiotherapie die al vrij snel na de operatie begint, en dat de patiënt zich vaak moet laten masseren. Wat dus betekent dat onze sensor niet in de weg mag zitten.
Een grafische weergave van de biosensor die we hebben gemaakt. Het bevat gemodificeerde E.coli die een lichtgevend signaal afgeven, wat gelezen wordt door een apparaatje dat het signaal doorgeeft via draadloze verbinding.
Groei is nooit af
Dit zijn concrete dingen die we gedaan hebben binnen het kader van ons project. Maar wat hebben we nu dan eigenlijk geleerd? Dat vind ik altijd een lastige vraag om te beantwoorden. Je kan zelden één dag aanwijzen waarop je bent gegroeid als mens. Ja, soms pas je een nieuwe methode toe op het lab. Dan ga je naar bed met een vaardigheid en ervaring rijker. Maar voor de grote dingen in het leven kan je zelden een specifieke dag aanwijzen. Daarvoor gaat groei langzaam en stapsgewijs. Ik haal mij ook geen waanbeelden in m’n hoofd – die groei is nooit af.
Gelukkig zijn wij niet een dag bezig geweest, eerder een maand of acht. Daarom durf ik voorzichtig wel te zeggen hoe ik en wij als groep veranderd zijn. Ik ben niet alleen wijzer, maar vooral ook gegroeid. Het toverwoord is communicatie. Niet alleen het beknopt en volledig beschrijven van wat we aan het doen zijn, maar ook onderling met elkaar blijven praten. Wie is wanneer aanwezig, en wie neemt wat voor zijn of haar rekening? Als dat allemaal even niet lukt? Dat is natuurlijk niet erg, maar laat het wel even weten… En het liefst ook op tijd. Waar het op het begin nog moeizaam ging – sommige mensen hadden grote ambities en beloofden de wereld. Op den duur werd steeds duidelijker waar ieder individu goed in was, en hoe we ons werk effectiever en in betere samenspraak konden verdelen.
Blijven praten
‘Communication is key’ wordt weleens gezegd. Dat is wel gebleken. Voor iedereen die zich hier nog op wil ontwikkelen, kan ik in ieder geval aanraden om mee te doen aan een volgend iGEM-jaar! Nooit te oud om te leren toch? Ik en mijn team kijken in ieder geval terug op een leerzame, uitdagende, en vooral ook leuke ervaring.
Wij hebben inmiddels al goed met elkaar gecommuniceerd dat we 6 november om 12:21 de Thalys terug naar Amsterdam nemen, om nog een laatste keer terug te blikken op de laatste, hectische en vooral leerzame acht maanden.